Hoe leg ik het uit aan mijn kleinzoon?

"Hoe leg ik het uit aan mijn kinderen", vroeg professor Eva Brems van de UG, specialiste mensenrechten zich vorige week af in De Standaard? Ze had het over de situatie in Gaza. Ik vraag me al de hele tijd af, hoe leg ik het uit aan mijn kleinzoon? Hij is joods, want zijn moeder is joods.
Al bijna mijn hele leven heb ik Palestijnse vrienden, van mijn generatie. Ik hoor en zie ze niet vaak. Maar ik ken hun verhalen over Jaffa en Hebron, waaruit hun families eind jaren veertig moesten vertrekken, onder druk van de Zionisten. Ze maakten hun leven elders, maar ze bleven hunkeren naar het land van hun ouders, en hun hart bloedt als het geweld weer oplaait.
Ik heb Amoz Oz gelezen en Edward Saïd.
Ik ben in Israël geweest, ik ben in verscheidene landen van het Midden-Oosten geweest. Ik heb gepraat met vredesduiven en met haviken.
Bij de zelfmoordaanslagen in Israël gruw ik van afgrijzen, maar ook bij de toestand in Hebron bijvoorbeeld waar een aantal Israëlische kolonisten het leven van de Palestijnen ondraaglijk maken.

De oorlog in Gaza slaat iedereen met verbijstering. Nee, lieve joodse vriendin uit Antwerpen, dit is geen media-oorlog. Dit is een gruwelijke oorlog waar Israël koste wat kost de media buiten de deur wil houden en liefst alleen zijn eigen versie van de feiten zou willen gepubliceerd zien. Maar dat kan nu eenmaal niet meer in deze hypercommunicatie-maatschappij. De Israëlische staat moet de journalisten niet beschermen tegen wil en dank, het moet erkennen dat het de plicht van journalisten is om feiten te rapporteren. Feiten die ze met hun eigen ogen willen aanschouwen en niet uit derde hand willen horen.

Iedereen heeft in dit conflict immers zijn waarheid. Maar niemand kan naast de beelden kijken van dode kinderen en moeders. In de met Hamasraketten belegerde Israëlische plaatsen, maar meervoudig en nog veel gruwelijker in het dichtbevolkte geïsoleerde Gaza. Tzipi Livni zei vandaag dat Israël zélf zal bepalen wanneer er een staakt het vuren komt.
Israël laat zich door geen enkele instantie de les lezen. Ook niet door de Verenigde Naties. Is dit dan verschoonbaar?

Het heeft geen zin om in Europese straten een kleine oorlog te ontketenen, zoals jonge heethoofden dat proberen in Antwerpen en Brussel. Het heeft wel zin om te protesteren. Wie toekijkt en zich een oordeel aanmatigt, moet wel proberen het hoofd helder te houden: moslim en Palestijn is niet hetzelfde, en jood en Israëli zijn geen synoniem.
Wie zich laat verleiden tot al te eenvoudige amalgamen, vergist zich van vijand. Hij kweekt een vijandbeeld dat we in deze tijden best kunnen missen.

Beter zou het zijn om op een rationele manier te proberen bondgenoten te vinden hier in Vlaanderen, in België om het onrecht aan te klagen en te bestrijden. En te blijven zien dat het onrecht Palestijnen wordt aangedaan in dit conflict en niet bij overdracht alle moslims waar ook ter wereld.
De oproep van Michael Freilich en Hicham El Mzairh kan een mooi symbool zijn van hoe twee heel verschillende mensen over een meningsverschil heen kunnen komen om te ontdekken dat ze eigenlijk allebei hetzelfde willen.
En hetzelfde zijn : Vlamingen met een heel verschillende achtergrond, een verschillend geloof, maar op zoek naar hetzelfde : een rechtvaardige vrede voor beide partijen in het Israëlisch-Palestijns conflict. Veiligheid, een grondgebied en bestaansrecht voor beide staten.