Razernij rond Dendermonde

Gisteravond kookte mijn bloed bij het bekijken van de site van Het Nieuwsblad. Daarop stond een oproep "Kent u Kim D.? Laat het ons weten." Ik heb onmiddellijk gereageerd om de redacteurs en de hoofdredactie te vertellen dat ik hun manier van nieuwsgaren sensatiezucht vind en onverantwoord. Kim D. heeft immers ook ouders die ongetwijfeld verbijsterd achterblijven en zich evenveel vragen stellen als de ouders van de vermoorde en gewonde kinderen en hun verzorgsters.
Mensen melden zich natuurlijk bij journalisten om hun woordje mee te praten in het razende debat dat op dit moment weer woedt rond de gruwelijke moordpartij in een kinderdagverblijf in Dendermonde. In deze Twitter-society is dat ondertussen dagelijkse kost.
Het resultaat van die oproep is vandaag in de krant ondermeer een meisje dat ooit met Kim D.in de klas zat dat hem een "sul" noemt. Informatie?
De Standaard, siamese tweelingkrant van Het Nieuwsblad wijdde zaterdag 18 bladzijden aan het gebeuren. De Morgen blijft vandaag niet achter.
Wat vooral opvalt is de dubbele houding van de media. Vanmorgen nog, in Peeters en Pichal, werd de vraag gesteld aan luisteraars met jonge kinderen of ze bang waren om ze achter te laten in de crêche. De talrijke reacties wezen de programmamakers terecht en duidden dat het beter is dit soort gebeurtenissen met afstand te bekijken in de media, de angst en verwarring niet nog meer aan te wakkeren. Daar zijn ze, met zijn allen, nu inderdaad al drie dagen mee bezig.
In De Morgen verscheen vanochtend een lange lezersbrief van filosoof Dirk De Schutter, die terecht de media met de vinger wijst. Ze zijn medeverantwoordelijk voor de "spektakelmaatschappij" waarin we leven, schrijft hij, waarin de zucht naar het geringste gruwelijkste detail bevredigd wordt." Je vraagt je in ernst af wie het meest bloedzuchtig is : de media of de mediaconsument?
VTM zendt vanavond een debat uit, rechtstreeks uit het stadhuis van Dendermonde.
Heeft het zin om mensen nog banger te maken? Om te gaan razen over een nog meer beveiligd leven? Over badges en fingerprintherkenning, over screening van personeel, etc.?
Deze afschuwelijke dingen gebeuren nu inderdaad ook in het Vlaanderen, dat altijd dacht immuun te zijn voor wat alleen in een, in onze ogen verruwde, maatschappij als de Amerikaanse zou mogen voorvallen. Daar heeft men daadwerkelijk talrijke hoog beveiligde gated communities, maar zelfs die kunnen niet verhinderen dat het leven niet voor 200 procent veilig is.
De belangrijkste vraag is hoe wij omgaan met daadwerkelijke risico's? Wat doet onze maatschappij met jonge mensen die zorg nodig hebben, die labiel in het leven staan? We zetten ze op ellenlange wachtlijsten voor psychische hulp. Wanneer ze dan uiteindelijk echt door het lint gaan, sluiten we ze op in een jeugdgevangenis maar zijn niet in staat om ze te helpen met hun problemen, want geen psycholoog of psychiater wil daar uit vrije wil gaan werken. In weerwil van het feit dat we binnenkort méér plaatsen hebben in die jeugdgevangenis, zal er niet méér zorg zijn.
Kim D. is heel jong maar meerderjarig. Wat hem wacht is waarschijnlijk een cel in een overbevolkte gevangenis of een psychiatrische inrichting, te laat allicht.

Ik moet lachen met grootse plannen als Vlaanderen in Aktie van Kris Peeters. Vlaanderen is tegenwoordig vooral in aktie met veel woorden en blitse roadshows in grote arena's, waar altijd dezelfde mensen steeds weer opnieuw dezelfde peptalk komen vertellen. Ze maken vooral zichzelf wijs dat wat we wat we zelf doen, beter doen. Achter de zelfingenomen façade van deze podia is en blijft Vlaanderen een armtierig land dat niet in staat is de connectie te maken met de echte problemen van zijn kinderen en zijn jeugd.

Met alle respect voor het immense verdriet en de rouw van de slachtoffers, en met veel begrip voor de rituelen die het verdriet moeten kanaliseren, maar is het gepast dat iedereen zijn gal mag spuien over een dader, waarvan men op dit moment niets weet, behalve dat hij uit een warm welvarend nest komt en nogal zwijgzaam was? Dat iedereen mag meedoen aan het spel van gissen en missen?
De jongen woonde een paar maand alleen en er wordt over hem geschreven dat hij geen "publiek sociaal leven" had. Hoeveel Vlamingen zegden recent in een onderzoek dat ze helemaal geen vrienden hadden? Hoeveel Vlamingen zijn een beetje asociaal en komen hun huis alleen uit om te gaan werken?

Journalisten zouden zichzelf een paar basisregels moeten aanmeten : speculeren en gissen is onethisch in een drama als dit. De feiten zijn meer dan hard genoeg om de lezer en de kijker met verbijstering te slaan. Om ons aan het denken te zetten. De rest is infotainment, dat alleen kan worden bedacht door het soort hoofdredacteurs die er trots op zijn dat ze bekroond worden als marketeer. Goed voor verkochte exemplaren en kijkcijfers.

Zoals Dirk De Schutter het schrijft in De Morgen : "In en met hun berichtgeving zouden de media moeten bijdragen tot een maatschappij die de razernij afweert. Nu lijken ze die razernij enkel te bestendigen."

Hoe leg ik het uit aan mijn kleinzoon?

"Hoe leg ik het uit aan mijn kinderen", vroeg professor Eva Brems van de UG, specialiste mensenrechten zich vorige week af in De Standaard? Ze had het over de situatie in Gaza. Ik vraag me al de hele tijd af, hoe leg ik het uit aan mijn kleinzoon? Hij is joods, want zijn moeder is joods.
Al bijna mijn hele leven heb ik Palestijnse vrienden, van mijn generatie. Ik hoor en zie ze niet vaak. Maar ik ken hun verhalen over Jaffa en Hebron, waaruit hun families eind jaren veertig moesten vertrekken, onder druk van de Zionisten. Ze maakten hun leven elders, maar ze bleven hunkeren naar het land van hun ouders, en hun hart bloedt als het geweld weer oplaait.
Ik heb Amoz Oz gelezen en Edward Saïd.
Ik ben in Israël geweest, ik ben in verscheidene landen van het Midden-Oosten geweest. Ik heb gepraat met vredesduiven en met haviken.
Bij de zelfmoordaanslagen in Israël gruw ik van afgrijzen, maar ook bij de toestand in Hebron bijvoorbeeld waar een aantal Israëlische kolonisten het leven van de Palestijnen ondraaglijk maken.

De oorlog in Gaza slaat iedereen met verbijstering. Nee, lieve joodse vriendin uit Antwerpen, dit is geen media-oorlog. Dit is een gruwelijke oorlog waar Israël koste wat kost de media buiten de deur wil houden en liefst alleen zijn eigen versie van de feiten zou willen gepubliceerd zien. Maar dat kan nu eenmaal niet meer in deze hypercommunicatie-maatschappij. De Israëlische staat moet de journalisten niet beschermen tegen wil en dank, het moet erkennen dat het de plicht van journalisten is om feiten te rapporteren. Feiten die ze met hun eigen ogen willen aanschouwen en niet uit derde hand willen horen.

Iedereen heeft in dit conflict immers zijn waarheid. Maar niemand kan naast de beelden kijken van dode kinderen en moeders. In de met Hamasraketten belegerde Israëlische plaatsen, maar meervoudig en nog veel gruwelijker in het dichtbevolkte geïsoleerde Gaza. Tzipi Livni zei vandaag dat Israël zélf zal bepalen wanneer er een staakt het vuren komt.
Israël laat zich door geen enkele instantie de les lezen. Ook niet door de Verenigde Naties. Is dit dan verschoonbaar?

Het heeft geen zin om in Europese straten een kleine oorlog te ontketenen, zoals jonge heethoofden dat proberen in Antwerpen en Brussel. Het heeft wel zin om te protesteren. Wie toekijkt en zich een oordeel aanmatigt, moet wel proberen het hoofd helder te houden: moslim en Palestijn is niet hetzelfde, en jood en Israëli zijn geen synoniem.
Wie zich laat verleiden tot al te eenvoudige amalgamen, vergist zich van vijand. Hij kweekt een vijandbeeld dat we in deze tijden best kunnen missen.

Beter zou het zijn om op een rationele manier te proberen bondgenoten te vinden hier in Vlaanderen, in België om het onrecht aan te klagen en te bestrijden. En te blijven zien dat het onrecht Palestijnen wordt aangedaan in dit conflict en niet bij overdracht alle moslims waar ook ter wereld.
De oproep van Michael Freilich en Hicham El Mzairh kan een mooi symbool zijn van hoe twee heel verschillende mensen over een meningsverschil heen kunnen komen om te ontdekken dat ze eigenlijk allebei hetzelfde willen.
En hetzelfde zijn : Vlamingen met een heel verschillende achtergrond, een verschillend geloof, maar op zoek naar hetzelfde : een rechtvaardige vrede voor beide partijen in het Israëlisch-Palestijns conflict. Veiligheid, een grondgebied en bestaansrecht voor beide staten.

Stilte

Nog even verwijlen in dat winterwonderland. Wij wonen aan een "secundaire weg" waar (gelukkig?) niet wordt gestrooid. De diepgevroren sneeuw dempt elk geluid, aan het dak groeien wonderlijke ijspegels, hoe lang geleden is het dat ik die heb gezien? Op de auto's liggen zachte witte vachten gespreid.
De kinderen gaan te voet en op de slee naar de school op de hoek van onze straat.
Het lijkt of de winter een cocon om het huis spint. Langs de grote ramen komt hij in beelden met wisselend licht naar binnen en wij kunnen hem proeven en voelen als we willen. Maar de drukke wereld lijkt ineens zo ver weg, onwezenlijk.
Geen boek past beter bij deze stemming dan "Godenslaap" van Erwin Mortier. Waarin je elke zin proeft en herleest, waar op elke bladzijde de beeldrijke taal zich uitsmeert.

De 0800-doolhoven

Sinds gisteren anderhalve dag zoek gemaakt met het proberen uitvissen waarom mijn nieuw aangemaakt e-mailadres niet aan de geijkte mailbox hing, maar wel aan die van een organisatie die de Dodentocht organiseert. Bijgevolg was ook de beveiling voor mijn nieuwe computer niet in orde, en moest ik ook daar weer achteraan. Waadoor mijn mails de eerste dagen van dit jaar allemaal ergens in het ijle bleven hangen... Niemand die weet waar ze beland zijn, niemand die ze voor mij kan terugvinden. Wie weet hoeveel belangrijke boodschappen ik heb gemist?

Vanmorgen dan weer een uur bezig geweest met voor de zoveelste keer te informeren naar mijn pensioen dat op februari moet ingaan en dat al sinds april 2008 aangevraagd is. Blijkt dat iemand op een dienst vergeten is de copie van een beslissing door te faxen naar de pensioentoren in Brussel. Je zou denken dat zo'n dossier iets simpels is, er gaan toch jaarlijks duizenden mensen met pensioen.
Maar dat is het dus niet, het is een berg formulieren invullen, langsgaan op kantoren en er dan nog drie keer zelf achteraan moeten om te constateren dat het mapje nog steeds op een zeer ouderwetse en ambachtelijke wijze ergen op een stapel "onafgewerkt" ligt zonder dat ergens, behalve dan bij mezelf, alarm wordt geslagen voor D-day.
Een beetje minder verontrust, een beetje minder mondig en het dossier gaat de mist in voor onbepaalde tijd...

Vooral bij Belgacom heb ik me blauw geërgerd aan de wachttijd op het 0800-nummer van de klantenservice. Na 1 (één) uur hoorde ik nog steeds hetzelfde muziekje dat leek op de melodie van een slangenbezweerder. Alleen werkte het allesbehalve rustgevend. Uiteindelijk binnengeraakt via een confidentieel nummer dat een kennis mij doorspeelde. Bedankt jongeman!

Ook bij Symantec was het onmogelijk op hun website iets anders te vinden dan geijkte formulieren waarin mijn vraag van geen kanten paste. Een telefoonnummer voor de klantendienst wordt tegenwoordig overbodig geacht. Daar bood Google dan weer hulp om via omwegen binnen te geraken.
Eenmaal binnen bij zowel Belgacom als Symantec, toch wel vriendelijk een efficiënt verder geholpen. Maar alweer: het vergt flink wat stamina om de doolhoven van de websites en de 0800-nummers door te komen of te omzeilen. Er zijn er veel die sneller opgeven dan ik.

Kortom : ik heb nu weer een functionerend e-mailadres, mijn computer is beveiligd. Hoeveel pensioen ik trek en wanneer is nog niet duidelijk. Al was er uiteindelijk in die gigantische pensioentoren wel één aardige meneer die beloofde mij snel terug te bellen. Als het maar geen "don't call us, we'll call you" afleidertje is.

Ik ben dus, als razende consument, iets meer dan anderhalve dag verdwaald in administratieve doolhoven, terwijl hier in de Kempen winterwonderland heerst. Gisteren een flinke wandeling gemaakt, voorzien van thermisch ondergoed en stevige schoenen. En erbij bedacht dat het toch wel bijzonder heerlijk is om niet meer in de file te hoeven staan en te kunnen wandelen als de werkbijen achter hun bureau of in hun auto zitten.
Bomen als sculpturen van sneeuw, ijsschotsen op het kanaal, merels die zich komen te goed doen op de voedertafel. Daar kan geen open bureaulandschap tegenop, al waren de collega's nog zo'n fijne lieden.

Hemelse spijzen...

Luie zondag. De eerste sinds 11 december, wegens drukke familiebezigheden rond het eindejaar. De Zondag ligt bij de broodjes, wegens de "onverantwoord interessante" weekendkrant van De Standaard te vlug uitgelezen en de weekendkrant van De Morgen alweer niet bezorgd door de post.
Wat lees ik? Het Braambos gaat Hemelse Spijzen uitzenden. Een katholiek kookprogramma!
In het voetspoor van Gène Bervoets gaan de makers op reis met koks, de wereld rond, op zoek naar Hemelse Spijzen. Eten dat mensen bij elkaar brengt en dus dichter bij de Here.
Oh ironie! God en zijn clerus schuiven mee aan tafel en proberen via het bord de ziel te bereiken. Ook de liefde gods gaat dus door de maag. Ach ja, god is ook maar een man blijkbaar.

Welke spindoctor of marketinggoeroe zou achter dit idee zitten? De redactie van Kerk en Leven en de persjongen van de kardinaal kunnen onmogelijk zelf op dit "godgeklaagde" idee zijn gekomen. Zouden ze hier ook "potjes" op het vuur zetten, zoals in Mijn Restaurant? Om bij de tijd te zijn zijn een aantal elementen onontbeerlijk : een ontspoorde zoon en, een holebikoppel bijvoorbeeld of een chef die de pannen op de fornuizen doet daveren door zijn getempeest.

Dat laatste was een grapje. De eerst uitzending gaat over olijfolie die in Israël gemaakt wordt door joden, christenen en moslims samen. Precies op het moment dat Israëlische tanks Gaza binnenrollen, gaat Braambos rond het idyllische kampvuur van olijfboeren zitten.
Zouden ze ook beelden brengen van de verschillende christelijke bedienaars die elkaar nog maar kort geleden te lijf gingen in een heiligdom in de Jeruzalem, het kruis in de hand?

Gods wegen zijn echt ondoorgrondelijk.