Decadent Dubai

Lees zopas in De Morgen dat de luchtbel in Dubai nog net niet uit elkaar spat, maar wel tegen een hoge snelheid aan het imploderen is.
Het paradijs met de gekoelde stranden en de torengebouwen die tot in de hemel zouden groeien, met de kunstmatig aangelegde eilanden voor rijke voetballers en andere lui die waanzinnig veel geld verdienen, ziet een eind aan de groei.
Expats die voordien meer dan flink hun boterham verdienden, vluchten weg, met achterlating van bijvoorbeeld dure auto's. De "slaven" uit Zuid-Azië, kunnen meestal niet weg als ze zonder werk vallen. Hun paspoort berust immers bij hun werkgevers. Hun leven is nog barrer dan anders in de containerparken in de woestijn waar ze zonder consideratie werden ondergebracht, ver van de afzichtelijke luxe van hun bazen.

Ik denk dat ik er iets meer dan twintig jaar geleden voor het eerst kwam. Aangetrokken door de woestijn en door de verhalen over "the empty quarter". De romantische verhalen uit het begin van de 20ste eeuw, van Britten die met de woestijnstammen rondtrokken.
Er was in Dubai nog een soek en het was moeilijk om als vrouw zonder begeleider, weliswaar in een grotere groep, het land binnen te komen. Een vrouw alleen was immers een verwerpelijk sujet. De woestijn was maagdelijk en de snelle ontwikkeling van het woestijnvolk had iets aandoenlijks...
Tien jaar later kwam ik er terug. In de goudsoek en in de hotelbars zaten de hoertjes uit Oost-Europa open en bloot clientèle te werven. De kaviaar werd bij pollepels op toast gesmeerd als was het stroop. Een woestijntocht kon niet anders eindigen dan aan een met zilver en kristal gedekte tafel achter een duin, met obers die de champagne lieten vloeien als een gouden beekje. In de woestijn reden quads, 4x4's, er werd geskied - later ook in shoppingmalls op kunstsneeuw. De trotse valkeniers waren verworden tot een toeristenattractie. Er was nauwelijks nog een kameel te bekennen. De soek hadden ze als een museum onder grond gestopt, bevolkt door wassen poppen. In de plaats daarvan was er een van de eerste shoppingmalls met alle internationale modelabels gekomen, en één maand per jaar was er een "shoppingfestival" waarbij je een Jaguar, of was het een Rolls Royce, kon winnen.
Dubai werd 's winters het vakantieoord bij uitstek voor mensen met veel geld, waarvan je liefst niet vraagt hoe het werd verdiend.
Dubai, de ultieme luxe-consumptie-zeepbel die werd gebouwd op een schuimeconomie van virtuele winsten.
Ik heb toen bij die laatste reis gezworen er nooit meer heen te gaan en er zelf geen letter meer aan te wijden. Maar ach, al die anderen deden dat wel. En er was geen blad dat niet de lof zong van dit superluxueuze vakantie-oord. Met luxe-hotels, kaviaar en champagne lok je immers de pers van de hele wereld.

Een jaar of twee geleden hoorde ik van een vriend, op hoog niveau actief binnen een multinational, dat die er een contract had aangeboden gekregen.
Je wordt daar niet gelukkig, zei ik hem nog maar het was zo aanlokkelijk Een paar maanden later wist hij dat het nog veel erger was dan ik had proberen te beschrijven. Dat maffieuze toestanden heersen in het zakenleven van de stadsstaat. Snel speelde zijn geweten op. Hij verzon een list om opnieuw zijn paspoort te bemachtigen, dat bij zijn werkgever "in bewaring was genomen" en ontsnapte, letterlijk, aan zijn hooggeplaatste broodheer.
Nog steeds is hij niet geneigd om het hele verhaal te vertellen of namen te noemen. Bang voor de lange arm van het oliegeld?

Dubai is misschien wel de meest decadente luchtbel van een virtuele economie die - misschien is het ons geluk - niet leefbaar was. Misschien zitten er inderdaad ook wel een paar goede kanten aan deze crisis. Beide voetjes opnieuw op de grond en dromen die met de grove borstel worden gereduceerd, zodat de Swarowski kristallen en het bladgoud de wereld niet langer verblinden.