Lente in het hoofd

Gisteren geprobeerd een tarte tatin met peren te bakken. Recept gezocht op het internet, dat gekozen wat mij het beste leek, netjes uitgevoerd zoals voorgeschreven, taart mislukt... Om maar te zeggen dat je beter bij vertrouwde bronnen kunt blijven, ook voor het bakken van taarten en andere huishoudelijke aangelegenheden. Ons Bakboek van de Boerinnenbond en/of de recepten van Weekend Knack op www.gastronomennet.be.
Ja, lezer die mij kent, ik schep tegenwoordig het grootste genoegen in huishoudelijke bezigheden als leren taarten bakken, een keukentuintje met kruiden maken op het terras, een halve dag zoeken naar de juiste overgordijnen tegen een treffelijke prijs... Ik geniet vooral van de tijd die ik aan al deze dingen kan besteden. Vorige woensdag reed ik om 10 uur 's ochtends door de Kempen langs Arendonk en Poppel, dicht bij de grens met Nederland. Volop ruimte, veel zonlicht, vergezichten gevuld met jong groen en... een onmetelijk gevoel van vrijheid.
De dag voordien was ik op de verjaardagskoffie bij mijn schoonzus in Nederland. Een namiddag in de tuin met familie zomaar midden in de week, wat een ongekende luxe voor een pas gepensioneerd mens als ik, die tientallen jaren door het leven heeft gejaagd als een sneltrein.
Ik heb mezelf ook bevrijd van de nieuwsdruk.Maar volgens mijn lief ben ik nog steeds een "boekskesmens". Ja, ik kan mij nog opwinden over lelijkheid, oppervlakkigheid of domheid in mijn vroeger vak. En de dag kan nog steeds niet beginnen zonder krant, in het weekend zelfs twee. Maar ik hoef niet meer elke nieuwsuitzending op radio of televisie te volgen.

Maar inderdaad, ik kan me nog opwinden. Zo ook vorige vrijdagavond, toen in Terzake de Nederlandse pedofielenjager Chris Hölsken werd geïnterviewd, ondermeer door de toch zeer beslagen Kathleen Cools. Niemand stelde de vraag wie is die man, wat zijn zijn motieven, wie zit er werkelijk achter die (Zuid-)Amerikaanse website?
's Anderendaags merk ik in De Standaard dat Tom Naegels wél zijn huiswerk heeft gemaakt. Met een paar muisklikken schetst hij in zijn column Spijkerschrift een beeld van Hölsken, dat tenminste laat vermoeden, zoals Tom het schrijft, dat we hier met "de zoveelste Marcel Vervloesem" te maken hebben. Maar neen, men verliest zich op de meeste plaatsen liever in eindeloos herhaalde, voor de hand liggende details. Wat is hiervoor het excuus : geen tijd om de dingen uit te zoeken of het niet de moeite waard vinden, omdat de meeste anderen het al evenmin doen?

Ook over potentaat Jean-Marie Dedecker heb ik mij behoorlijk opgewonden. Een gevaarlijk mannetje! Die vindt dat hem alles geoorloofd is, hij de witte ridder van het Nieuwe Vlaanderen. Het zal u niet verbazen dat bij een poll op www.standaard.be bijna 40 procent vindt dat zijn achterbakse heksenjacht op Karel De Gucht geoorloofd is. De Standaard, onverantwoord interessant om de temperatuur van Vlaanderen te nemen.
Hoeveel percent haalde die partij in de jongste polls? We staan er bijster slecht voor in dit land als dit de politiekers van morgen worden. Dedecker is opgetrokken uit revanchisme, niet bepaald een edel motief om aan politiek te gaan doen. De hemel behoede ons voor dit soort lui in een mogelijke volgende Vlaamse regering. Ik denk dat Jan Van Rompaey het zich allang beklaagt dat hij de judocoach ooit lanceerde als mediafiguur in zijn Jan Publiek.