Het leven

Gisteren de afscheidsplechtigheid bijgewoond van de echtgenoot van een vriendin. Een generatiegenoot, een wijze reus, die op een paar maanden tijd werd weggemaaid. Het was de eerste echt stralende lentedag, in fel contrast met rouw en verdriet. Een teken van de natuur dat ondanks de dood het leven verder gaat, vernieuwt? De tweede maal is het dat ik in Lochristi op zo'n uitbundig stralende lentedag afscheid neem van iemand die ik graag nog een paar decennia had weten verderleven.
Ook de twee kleinkinderen van de overledene waren aanwezig, baby's, ukjes, die nog niet vatten wat er is gebeurd en die hun opa alleen zullen kennen door de verhalen die oma en hun ouders over hem zullen vertellen. Over de tederheid en de trots van de grote man, van wie hun onderbewuste zich misschien toch de lieve handen en de zachte stem zal herinneren. Misschien dragen ze een aantal van zijn kwaliteiten mee in hun genen? We zijn ons niet altijd bewust van de erfenis die we meekrijgen van eerdere generaties, maar ze is er wel.

In de schaduw van zoveel verdriet is het bijna niet decent, om zoals wij een feest van het leven voor te bereiden. Mijn lief en ik gaan trouwen en we willen dat ook vieren. De reacties daarop zijn zeer divers. Veel mensen zijn blij voor ons, maar soms voel je toch ook in een reactie een ondertoon van : zijn jullie gek geworden?
Misschien is het ook wel een beetje het lot uitdagen om als je de zestig voorbij bent nog echt dat engagement aan te gaan. Een toekomst te willen creëren, letterlijk. Ook een nieuw nest in te richten, al weet je heel zeker dat je de toekomst niet, nooit in handen hebt. Hopelijk is die toekomst lang, maar zelfs als ze kort blijkt te zijn geweest achteraf, dan wil ik alles gedaan hebben om elke dag ervan waardevol te maken.